Duch Święty w Trójcy
Tradycyjna, autentyczna Religia naucza rozważania trzech aspektów Boskości: Brahmān to Stwórczy Wszechduch, Wiszńu to Życie całego Stworzenia, a Śiwa to aspekt Łaski Duchowej, kresu formy i wzniesienia duszy na wyższy poziom bytu. Trimurti, to inaczej Trójca Święta albo lepiej Trójciało, a jest to opisowe przedstawienie dynamiki Absolutu w jego działaniu na niższych, foremnych planach bytu, gdzie trzy Święte Imiona, Brahmān, Wiszńu oraz Śiwa są w istocie Przenajświętszymi Imionami Jedynego i Najwyższego Boga w trzech różnych tradycjach wyjaśniania i ujmowania Boskości w całej Euro-Azji!
Aspekt Brahmāna podkreśla proces Sŗszti, czyli akty tworzenia i stwarzania, proces stwórczy w wykonaniu Boga. Aspekt Wiszńu uwypukla proces Sthiti – trwania, istnienia, życia i przeżycia stwo-rzeń, czyli dynamizm życiowy całego Istnienia. Aspekt Śiwa koncentruje się na uwalnianiu i wyzwalaniu, na niszczeniu starych i zużytych form oraz nagromadzonych uwarunkowań i barier, będąc w istocie procesem Pralaya – roztapiania cierpień, grzechów, chorób i materialnych więzów w odwiecznym, kosmicznym Ogniu Miłości. Laya jest centralnym, najistotniejszym procesem duchowym, a Pralaya to przeistoczenie, transformacja społeczeństw, cywilizacji, czy całych planet w wyższą formę bytu przy końcu ewolucyjnego cyklu czasu.
Podstawowe definicje opisowe Boga wedle Świętych Pism mówią, że „Bóg jest Duchem, Bóg jest Światłem (Energią), Bóg jest Ogniem i Bóg jest Panem Stworzenia”. Wiemy stąd, że aspekty Ojca, Syna i Ducha Świętego są tylko trzema manifestującymi się Obliczami Najwyższej Boskości, która jedną jest, a nie trzema różnymi czy oddzielnymi Bogami. Brahmān to Ojciec i Stwórca wedle najstarszych religijnych i mistycznych tradycji, zaś Wiszńu to Syn Boży, Syn Dharmy (Religii), który przychodzi ratować to, co zginęło i ożywić Ducha Prawdy Bożej w zdegenerowanych i upadłych formach religijnych tak, że Wiszńu jest Karmicielem, który Słowem Bożym karmi wszystkie spragnione dusze. Śiwa jest Duchem Świętych, Duchem Łaski i Duchem Panującym w i nad każdym istniejącym stworzeniem, dawcą Charyzmatów, czyli magicznej, cudownej Mocy Bożej Siddhi, a także Duchem Prowadzącym i Kierownikiem Dusz, czyli Guru wszystkich Stworzeń.
Oczywiście, wszystkie istotne aspekty Boskości tworzące Kos-miczny Trójkąt Sił Duchowych, Trimurti posiada i manifestuje każde z Imion Najświętszych, jako, że Bóg niezależnie od rodzaju swego przejawienia zawsze i wszędzie jest Całością, Wszystkim we Wszystkim. Święte Imiona Boga zwiemy Bramami Boskości i w istocie każde takie Imię Boże opisuje Wrota Raju i jest Bramą Nieba dla wszystkich tych, którzy przez całe swoje życie często i regularnie z czcią, szacunkiem i oddaniem intonują i uwielbiają Boga, pod Jego Niebiańskim Imieniem. Duch Boży Śiwa jako trzeci aspekt Trójcy odpowiada za rozpuszczenie formy i struktury przy końcu cyklu czasu i zawsze zapowiada Wielką Przemianę. Ludzie przyciągnięci do tego imienia stoją zwykle u progu wielkiego Duchowego Wyniesienia i Ascencji, wielokrotnie opisywanych w życiu Świętych, Proroków i Mistyków.
Śiwa to bardzo starożytne Imię Boga, dobrze znane jeszcze w czasach z przed rozkwitu cywilizacji Ārjów, która zaistniała w po-czątku Kālī Jugi, czyli około 3 tysiące lat przed erą chrześcijańską. Kultura duchowa Ārjów ten aspekt Boskości nazywała Imieniem Rudra, stąd współcześnie utożsamienie obu Imion Świętych ze sobą. W rzeczywistości Imię Śiwa i wielbiąca fraza: Om Namaśśiwāja spotykana jest jako napis w najstarszych świątyniach świata z przed 10-12 tysięcy lat, a nawet w starszych. Świadczy to o tym, że w najdawniejszych czasach ludzie znali Boga i wielbili Boga używając Jego Świętego Imienia, a aspekt Ducha Świętego i Łaskawego był widać najłatwiejszy do osiągnięcia, najprzystęp-niejszy.
Wiemy, że Łaska Boża, Duch Święty jest Osobą Trimurti, Trójcy Świętej, nie dziwią zatem piękne osobowe opisy siedzącej na Tronie Chwały - personifikacji Śiwa – Osoby Ducha Świętego, ani wizje ludzi, którzy przeżyli własną śmierć, a w pośmiertnym Świetle Sądu ujrzeli trzy Boskie Postacie, Brahmāna, Wiszńu i Śiwa, który ostatecznie wydawał Sąd o dalszym losie i przeznaczeniu duszy. Osoba Pana Śiwa, Ducha Świętego w prawej ręce trzyma piękny, złocisty Trójząb, Triśula, który jest symbolem władzy i panowania Ducha Bożego nad trzema światami: fizycznym, astromentalnym i niebiańskim (duchowym). Bębenek Ďamaru o kształcie klepsydry przypomina o rytmie cyklów czasu, o czasie narodzin, życia i śmierci dusz w różnych formach bytu.
Śiwa jest Bóstwem Pokoju, Duchem Pokoju, Duchem Pacyfizmu, a Duch Święty jest właśnie tym, który wprowadza każdą istotę w Odwieczną Ciszę i Spokój Wielkiej Przestrzeni, w którą wchłaniane są wszystkie stworzenia i form w czasie Mahāpralaya – kiedy cały istniejący Wszechświat kurczy się do rozmiarów kropli, Bindhu – pierwotnego jaja, z którego Wielki Wybuch rozpoczyna istnienie nowego cyklu przejawienia całego Wszechświata. Śiwa jest czczony w postaci Lińgamu, czyli pierwotnego Jaja Stworzenia, co jest zasadniczym znakiem Kultu Duchowego, który w wielu krajach jest pieczołowicie kultywowany jako Wielkanocne Jajko, chociaż ma o wiele głębszą treść i kosmiczny wręcz sens. Kamienie oszlifowane na kształt Jajka i osadzone na stałe w podłożu wzdłuż przepływającej wody, to często jedyne ołtarze Śiwa, Pana Ducha, Króla-Ducha.
Śiwa jako osobny wizerunek ukazywany jest z Trzema Oczami, tak, że oprócz dwóch zwykłych, fizycznych oczu, wzdłuż czoła posiada jeszcze Trzecie Pionowe Oko, które widzi poprzez czas i przestrzeń, dając holograficzną Wizję i Objawienie, czyli Boską Wszechwiedzę. Obudzenie Trzeciego Oka jest oznaką uduchowienia i Zjednoczenia się z Panem Śiwa, a wszyscy wielbiciele Trzeciej Osoby Boga są też jednocześnie budzicielami Trzeciego Oka i wizjonerami uchylającymi zasłonę Wieczności i Tajemnicy, Misterium Bożego.
Kamienne Jajo, Lińgam o niebieskiej, złocistej albo krystalicznie białawej barwie pomaga być w ciągłej łączności z Duchem Świętym, z Osobą Bożą w Trójcy. Każda postać Trójcy ma swoją partnerkę, małżonkę, a żeńska istota Ducha Świętego nosi odwieczne Imię Śakti (Potęga, Moc) lub Pārwatī (Dobroczynność), co oznacza, że Boski Duch zawsze stowarzyszony jest z Mocą i Dobroczynnością, co składa się na Łaskę Bożą. Lińgam jest właśnie symbolem dobroczynnej Mocy Bożej, która najlepiej spływa na Ziemię w dni Śiwa, jak w poniedziałki wieczorem albo w Dni Nowiu, czy raczej noce poprzedzające Nów Księżyca, zwane Nocami Śiwa (Ducha) – Śiwaratri. Raz w roku celebrowana jest też Wielka Noc Pana Śiwa – Święto Ducha Świętego i jest to Mahāśiwaratri, obchodzona w czasie Nowiu Księżyca w Znaku Ryby!
Śiwa – Osoba Ducha Świętego przedstawiana jest wraz z partnerką Śakti oraz z dwoma Synami Bożymi, z Ganeśą oraz Kumāra (zwanym też Skanda albo Kartikkeja). Śiwa jest często w towarzystwie Nandidewa, Anioła o Kształcie Wołu, Byka oraz w towarzystwie Wiel-kiego Uczonego Mędrca o Imieniu Ŗszi Bhŗńgi, dawcy Wiedzy. Miliardy ludzi codziennie wielbią Boga intonując „Om Namaśśiwāj(a)” albo „ Om Śiwāja Namaħ” – Chwałę Bogu, oddając jednocześnie pokłon pełen czci i uwielbienia!
Himalaya Swami