Eremita

Eremita lub pustelnik - z gr. ἐρημίτης erēmítēs, żyjący na pustkowiu, odosobnieni – osoba, która z pobudek religijnych lub duchowych i mistycznych wycofuje się z życia w społeczeństwie i decyduje się na życie w odosobnieniu i celibacie, pośród ascezy i praktyk mistycznych, modlitw i medytacji. Poświęca się przede wszystkim modlitwie, medytacji i życiu w ascezie (wstrzemięźliwości). Utrzymuje się, jak to miało np. miejsce u zarania życia pustelniczego w Egipcie i Palestynie, z jałmużny lub rzemiosła (rękodzieła, pracy własnych rąk), jak późniejsi derwisze, fakirzy oraz sufi.

Pierwsi pustelnicy (anachoreci) pojawili się w III wieku na terenach Egiptu i Palestyny, a inspiracja ich działalności pochodziła od indyjskich sannjasinów. Niektórych pustelników otaczano niezwykłą czcią i odbywano pielgrzymki do ich pustelni. Radzono się ich w najróżniejszych sprawach duchowych. Eremici wywarli wpływ na tworzenie się zakonów o surowej regule takich jak karmelici i kartuzi oraz kameduli.

Klasztor zakonników żyjących w odosobnieniu, pustelnia, określana jest nazwą erem. Niektórzy eremici zostali uznani przez kościół chrześcijański za błogosławionych lub świętych. Są to m.in. św. Hieronim ze Strydonu, św. Kaloger, bł. Roland Medyceusz, Święty Romuald, bł. Wiwald z San Gimignano oraz św. papież Celestyn V.