Kutub
Kutub, Qutub (arab. kutb, qutb oś, biegun) - w sufizmie termin odnoszący się do najwyższego w hierarchii mistrza duchowego jaki żyje na ziemi w danej epoce. Według niektórych doktryn sufickich (np. Ibn Arabi) w mistycznej hierarchii Kutub jest głową zarówno proroków jak i świętych (aulija). Qutub jest Mistrzem czasów, mistrzem mistrzów żyjącym w danym okresie, pokoleniu na ziemi. To od Qutuba rozchodzi się światło, miłość i błogosławieństwo, gdyż Qutub reprezentuje Allah Boga i Proroka na ziemi.
Kutub jest ucieleśniony w "Człowieku doskonałym", który jest indywidualną ekspresją boskiego "Słowa". Jako "biegun", "oś świata", Kutub jest dla niego źródłem życia i energii, tak jak Słońce jest nim dla układu słonecznego. To właśnie poprzez każdorazowego Kutuba Allah Bóg jest obecny w świecie, pozostawiając w nim kogoś kto będzie prowadził do niego i pośredniczył pomiędzy nim a ludźmi.
Obecność Kutba jest konieczna dla istnienia świata. W pewnym sensie każdy mistrz suficki, a nawet każdy muzułmanin postępujący na duchowej ścieżce, tariqa, jest swoistym regionalnym kutubem, który jest centrum życia danego regionu. Według niektórych autorów szyickich, np. Hajdara al-Amuliego, przez kutuba należy rozumieć imama. Stan bycia kutbem nazywa się Kutubijjat (Qutubiyyat). Meher Baba wykorzystywał termin kutub w odniesieniu do pięciu hinduistycznych i sufickich świętych: Shirdi Sai Baba (Sainatha), Upasni Maharadża, Hazrat Babadżan, Tadźuddin Baba i Ganadżan Maharadża.
Linki zewnętrzne
Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce