Mohendźodaro

Położenie Mohendżo-Daro w obszarze cywilizacji doliny Indusu.

Widok na Wielką Łaźnię w Mohendżo-Daro.

Mohendżo-Daro (urdu موئن جودڑو, sindhi موئن جو دڙو, ang. Mound of the dead) - osada protomiejska zbudowana prawdopodobnie przez Drawidów w drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e., znajdująca się obecnie na terenie Pakistanu, należąca do cywilizacji doliny Indusu. Odkryta w latach 20. XX wieku przez angielskiego archeologa Johna Marshalla.

Miasto o powierzchni ponad 250 ha, otoczone było murem, którego głównym przeznaczeniem była najprawdopodobniej ochrona miasta przed częstymi wylewami Indusu. Najważniejsze budowle miejskie zidentyfikowane przez archeologów to:

• Wielka Łaźnia, położona w obrębie cytadeli miejskiej. Był to kompleks wielu komnat i ośmiu łazienek usytuowanych wokół basenu o wymiarach 12x7x2,5 metra. Na krótszych bokach basenu znajdowały się schody ułatwiające wejście i wyjście z basenu. Woda napływała z wykładanej cegłami studni. Dno basenu było pochyłe.
• Dom Wodza, wyróżniający się wielkością dom położony na cytadeli na wschód od Wielkiej Łaźni. Posiadał tylko jedno wejście i pozbawiony był okien na zewnątrz budynku. Wszystkie okna wychodziły na wewnętrzny dziedziniec.
• Wielki Spichlerz, składający się magazynów ustawionych na platformie zbudowanej z 27 bloków z wąskimi kanałami wentylacyjnymi zapewniającymi prawidłową cyrkulacje powietrza. Położony był w zachodniej części cytadeli.
• Dom Zgromadzeń, położony na południe od cytadeli. Budynek składał się z sali o powierzchni 730m² zadaszona dachem wsparty, na 29 drewnianych kolumnach oraz niewielkiej komnaty o reprezentacyjnym charakterze.

Wyróżniało się również rozbudowaną siecią wodno-kanalizacyjną.