Taranatha

Tāranātha (1575–1634) był lamą wywodzącym się ze szkoły Dzionang z Buddyzmu Tybetańskiego. Uważany jest za jej najważniejszego uczonego i przedstawiciela.

Taranatha urodził się w Tybecie, wedle popularnej opinii w ten sam dzień, w którym urodził się Padmasambhawa. Jego oryginalne imię to Kun-dga'-snying-po, co w Sanskrycie przekłada się na Anandagarbha. Na znak swego szacunku do Sanskrytu w czasach, gdy w Tybecie Sanskryt tracił swą dawną popularność, przyjął sanskryckie imię Taranatha pod którym stał się szerzej znany. Swym imieniem chciał również oddać cześć swemu indyjskiemu nauczycielowi Buddhaguptanatha.

Taranatha już w młodym wieku miał się wyróżniać swymi niezwykłymi cechami, jak to często bywa w przypadku wielkich mistrzów. Studiował u takich mistrzów jak Je Draktopa, Yeshe Wangpo, Kunga Tashi i Jampa Lhundrup, choć jego głównym nauczycielem był Buddhaguptanatha.

Taranatha był płodnym pisarzem i znanym naukowcem. Jego najbardziej znaną pracą jest Historia Buddyzmu w Indiach (dpal dus kyi 'khor lo'i chos bskor gyi byung khungs nyer mkho) z 1608 roku, która została przetłumaczona na angielski. Inną znaną pracą Taranathy jest Złoty Różaniec, Pochodzenie Tantry Bodhisattwy Tara z 1604 roku. To dzieło również znalazło swe angielskie wydanie.

W 1614 roku Taranatha założył ważny klasztor szkoły Dzionangpa - Takten Dhamchöling w Dolinie Tsangpo około 300 kilometrów na zachód od Lhasy. Po przejęciu go przez Geluga w 1642 roku stał się on znany jako Ganden Puntsokling.

Prawdopodobnie niedługo po 1614 roku Taranatha udał się do Mongolii, gdzie miał ponoć założyć kilka klasztorów. Zmarł prawdopodobnie w mieście Urga (Ułan Bator).