Ramakryszna

Śri Ramakryszna Paramahansa

Śri Ramakryszna Paramahansa, (ur. 18 lutego 1836, zm. 16 sierpnia 1886) - był sławnym joginem i mistykiem żyjącym w XIX-wiecznych Indiach. Jego duchowe nauki doprowadziły do założenia Misji Ramakryszna przez jego głównego ucznia, Swami Wiwekanandę - obydwaj byli wpływowymi postaciami Odrodzenia Bengalskiego i odrodzenia hinduizmu w XIX i XX wieku. Wielu uczniów uważało go za awatara czyli wcielenie Boga i za takiego jest uważany przez wielbicieli obecnie.

Ramakryszna urodził się w biednej wisznuickiej rodzinie należącej do kasty bramińskiej w bengalskiej wsi. Został kapłanem w Świątyni Kali w Dakszineśwarze, która miała duży wpływ na główne ruchy bhaktystyczne w Bengalu. Jego pierwszą duchową nauczycielką była ascetyczna kobieta wyszkolona w Tantrze i bhakti linii wisznuickiej. Następnie pobierał nauki u wedyjskiego ascety propagującego adwaitę, który nauczył go niedualnej medytacji i zgodnie ze słowami samego Ramakryszny doświadczył przy nim Nirvikalpa Samadhi. Ramakryszna zgłębiał także inne religie, między innymi Islam i Chrześcijaństwo i stwierdził, że wszystkie one prowadzą do tego samego Boga. Mimo braku formalnej edukacji przyciągał bengalską inteligencję i średnią klasę.

Ruch Ramakryszna został rozpropagowany na Zachodzie przez Swami Wiwekananda. Sam Ruch Ramakryszna został określony jako jeden z odnowicielskich ruchów indyjskich.

Biografia

Narodziny i dzieciństwo

Ramakryszna urodził się w 1836 roku we wsi Kamarpukur, w dystrykcie Hooghly w Zachodnim Bengalu, w bardzo biednej ale pobożnej, ortodoksyjnej bramińskiej rodzinie. Położona z dala od torów kolejowych wieś Kamarpukur była nietknięta przez miejski przepych i mieściła w sobie pola ryżowe, wysokie palmy, królewskie banjany, kilka jezior i dwa pola kremacyjne. Jego rodzicami byli Khudiram Chattopâdhyâya i Chandramani Devî. Według tradycyjnych relacji, rodzice Ramakryszny doświadczali nadnaturalnych zdarzeń i wizji przed jego narodzinami. Jego ojciec Khudiram miał sen w Gaja w którym Pan Gadadhara (forma boga Wisznu) powiedział, że urodzi mu się syn. Chandramani miała mieć wizję światła wchodzącego do jej łona ze świątyni Śiwy.

Mały dom w którym żył Ramakryszna w Kamarpukur. Rodzinna kapliczka po lewej, świątynia narodzin po prawej.

Ramakryszna był popularną postacią w wiosce, znany ze swych naturalnych zdolności artystycznych. Mimo, że uczęszczał w miarę regularnie do wioskowej szkoły przez dwanaście lat, odrzucił później tradycyjne szkolnictwo, mówiąc, że nie jest zainteresowany "edukacją nagradzającą chlebem". Kamarpukur będąc punktem tranzytowym w dobrze ustanowionych trasach pielgrzymkowych do Puri, zetknął go z ludźmi którzy wyrzekli się świata i ze świętymi. Stał się dobrze zaznajomiony z Puranami, Ramajaną, Mahabharatą i Bhagawata Puraną, słysząc je od wędrownych mnichów i Kathaków - klasie w starożytnych Indiach, nauczającej i śpiewającej Purāṇy. Umiał czytać i pisać w Bengali.

Ramakryszna opisuje swoją pierwszą duchową ekstazę, którą doświadczył w wieku sześciu lat: kiedy spacerował wzdłuż pól ryżowych, jego wzrok przykuło białych dzikich żurawi frunące na tle ciemnych chmur burzowych. Ten widok tak go wchłonął, że stracił zewnętrzną świadomość i doświadczył w tym stanie nieopisywalnej radości. Ramakryszna miał doświadczenia podobnej natury także kilka innych razy w czasie swego dzieciństwa - gdy wielbił boginię Wiśalakszi i gdy odtwarzał Śiwę podczas przedstawienie w święto Śiwaratri. Od wieku dziesięciu lub jedenastu lat transy stawały się coraz częstsze, a w końcowych latach jego życia, okresy samādhi Ramakryszny zdarzały się codziennie.

Ojciec Ramakryszny zmarł w 1843 roku, po czym obowiązku rodzinne spadły na jego starszego brata Ramkumara. Ta strata przybliżyła go do jego matki i spędzał czas na aktywnościach rodzinnych i codziennym wielbieniu domowych bóstw, a także zaangażował się w kontemplacyjne aktywności, takie jak czytanie świętych eposów. Gdy Ramakryszna był nastolatkiem, finansowa pozycja rodziny pogorszyła się. Ramkumar założył szkołę Sanskrytu w Kalkucie, gdzie służył także jako kapłan. Ramakryszna przeniósł się do Kalkuty w 1852 roku z Ramkumarem aby pomagać mu w pracy kapłańskiej.

Kapłan w Świątyni Kali w Dakszineśwarze

Świątynia Kāli w Dakszineśwarze, gdzie Ramakryszna spędził większość swego dorosłego życia.

Bhawatārini Kali, bóstwo, które czcił Ramakryszna.

W 1855 Ramkumar został wyznaczony na kapłana w Świątyni Kali w Dakszineśwar, wybudowanej przez Rani Rashmoni - bogatą kobietę z Kalkuty, która należała do wspólnoty kaiwarta. Ramakryszna wspólnie ze swym bratankiem Hridajem zostali asystentami Ramkumara, a zadaniem Ramakryszny było ozdabianie bóstwa. Gdy Ramkumar zmarł w 1856 roku Ramakryszna zajął jego miejsce jako kapłan świątyni Kali. Imię Ramakryszna miało mu być nadane przez Mathur Babu, zięcia Rani Rashmoni.

Po śmierci Ramkumara Ramakryszna stał się bardziej zamyślony. Zaczął patrzeć na obraz bogini Kali jako na swą matkę i matkę wszechświata. Został opanowany pragnieniem dostąpienia darśany (wizji) Kali - bezpośredniego urzeczywistnienia jej rzeczywistości - i wierzył, że kamienny obraz żył i oddychał i przyjmował pokarm z jego ręki. Czasami gorzko szlochał i głośno płakał w czasie uwielbienia i nie czuł ukojenia, ponieważ nie mógł zobaczyć matki Kali tak dobrze jak tego pragnął. Ludzie podzielili się w swych opiniach - niektórzy utrzymywali, że Ramakryszna oszalał, inni, że zawładnęła nim wielka miłość do Boga. Ramakryszna czuł się głęboko obrażony, gdy inni nie okazywali takiego samego poziomu oddania dla bogini Kali co on. Stawał się zły, gdy inni mówili mu, że nie doświadczał na prawdę obecności Kali.Jednak dzięki jego wierze i duchowemu oddaniu inni zaczęli wkrótce wierzyć nie tylko w to, co Ramakryszna widział, ale także w jego nauki. Pewnego dnia, doprowadzony do punktu, w którym chciał popełnić samobójstwo z tęsknoty, doświadczył bogini Kali jako uniwersalnej Matki, co opisał tak: "...domy, drzwi, świątynie i wszystko inne razem zniknęło; tak jakby nie było niczego i nigdzie! A to co zobaczyłem było nieskończony, bezbrzeżnym oceanem światła; oceanem, który był świadomością. Jakkolwiek daleko w którymkolwiek kierunku nie spojrzałem, widziałem świetliste fale, jedna po drugiej, płynące w moim kierunku".

Małżeństwo

Pogłoski o tym, że Ramakryszna stał się niestabilny w wyniku swych duchowych praktyk w Dakszineśwarze doszły do Kamarpukur. Matka Ramakryszny i jego starszy brat Rameśwar zdecydowali ożenić Ramakrysznę, myśląc, że małżeństwo wywrze na nim dobry, wyciszający wpływ - zmuszając go do zaakceptowania odpowiedzialności i utrzymując jego uwagę na zwykłych sprawach zamiast na obsesyjnym pragnieniu duchowych praktyk i wizji. Daleki od protestów Ramakryszna wspomniał, że mogą znaleźć pannę młodą w domu Ramaćandry Mukherdźi w Jayrambati, trzy mile na północny-zach od Kamarpukur. Pięcioletnia panna młoda, Saradamani Mukhopadhyaya została odnaleziona i małżeństwo zostało należycie zaprzysiężone w 1859 roku. Ramakryszna miał wtedy 23 lata, ale różnica wieku była typowa dla XIX-wiecznego wiejskiego Bengalu. Spędzili później trzy miesiące razem w Kamarpukur. Sarada Dewi miała czternaście lat w czasie, gdy Ramakryszna miał trzydzieści dwa lata. Ramakryszna stał się bardzo wpływową postacią w życiu Sarady i stała się ona gorącą wyznawczynią jego nauk. Ich małżeństwo jest teraz postrzegane w Indiach jako jedno z najbardziej duchowych i doskonałych połączeń pomiędzy mężczyzną i kobietą. Po ślubie Sarada została w Jayrambati i dołączyła do Ramakryszny w Dakszineśwarze w wieku 18 lat.

Duchowe praktyki i nauczyciele

Po ślubie Ramakryszna powrócił do Kalkuty i kontynuował ponownie obowiązki w świątyni, ale zamiast osłabnąć, jego duchowa żarliwość i oddanie tylko się wzmocniły. Aby kultywować pokorę i usunąć rozróżnienie pomiędzy swoją własną bramińską kastą i pariasami należącymi do niskie kasty, zwykł czyścić ich mieszkania swymi własnymi dłońmi i długimi włosami.

Brał złote i srebrne monety, mieszał je ze śmieciami i powtarzał: "pieniądze to śmieci, pieniądze to śmieci". Powiedział później że: "Straciłem wszelkie postrzeganie różnicy pomiędzy obydwoma w swym umyśle i wrzuciłem obydwa do Gangesu. Nic dziwnego, że ludzie wzięli mnie za szaleńca." Według Swami Wiwekanandy, jego nienawiść do pieniędzy stała się tak instynktowna, że jego ciało odsuwało się w konwulsjach jeśli dotknęło monety, nawet gdy spał.

Wiele z jego poglądów religijnych bazowało na tradycvyjnej hinduskiej myśli i praktyce, Osobiste i religijne poglądy Ramakryszny skupiały się na tradycyjnym życiu, z hinduskimi bogami w centralnym miejscu. Była to bardziej filozofia boskiego wielbienia i połączenia z bogami. Wieżył, że wszystko w życiu - kasta, bogactwo, rodzina i osobiste osiągnięcia - było już ustalone. Ramakryszna nie był uprzedzony do innych religii. Wierzył, że każda religia była dobra i że wielbienie Boga w jakiejkolwiek formie było lepsze niż nie wielbienie go wcale. Stał się bardzo znany ze względu na swą religijną tolerancję i postrzegano go z tego powodu jako świętą postać. Jego poglądy na temat tolerancji zostały także przekazane przez Misję Ramakryszny i jego wielbicieli.

Bhairavi Brahmani i Tantra

W 1861 do Dakszineśwaru przybyła Bhairawi Brahmani, ubrana na pomarańczowo ascetyczna kobieta w średnim wieku. Niosła ze sobą Raghuwi Śilę, kamienną ikonę przedstawiającą Ramę i wszystkie wisznuickie bóstwa. Była doskonale oczytana w pismach wisznuickich i praktykowała Tantrę. Według Bhairawi Ramakryszna doświadczał fenomenu towarzyszącego stanowi mahabhawa - najwyższe podejście kochającego oddania boskości - i cytując z bhaktystycznych śastr powiedziała mu, że inne postacie duchowe takie jak Radha i Ćaitańja mieli podobne doświadczenia.

Bhairawi inicjowała Ramakrysznę w Tantrę. Tantryzm skupia się na wielbieniu śakti i celem treningu Tantry jest transcendencja poza bariery świętego i nieświętego w sensie osiągnięcia wyzwolenia i postrzegania wszystkich aspektów otaczającego świata jako manifestacji boskiej śakti. Pod jej przewodnictwem przeszedł przez trening sześćdziesięciu czterech głównych sadhan tantrycznych, które ukończył w 1863 roku. Zaczął od rytuałów mantrycznych takich jak dźapa i puraskarana i wiele innych rytuałów skierowanych na oczyszczanie umysłu i ustanowienie samokontroli. Później zaczął tantryczne sadhany zawierające zestaw heterodoksyjnych praktyk zwanych wamaćara (ścieżka lewej ręki), które dla celów wyzwolenia zawierały takie aktywności jak jedzenie prażonego ziarna, ryby i mięsa wraz z piciem wina i stosunkami seksualnymi. Według Ramakryszny i jego biografów nie uczestniczył bezpośrednio w dwóch ostatnich aktywnościach, wszystko czego potrzebował była ich sugestia, aby wytworzyć oczekiwany efekt. Ramakryszna potwierdził, że mimo swych niepożądanych aspektów, tantryczna ścieżka lewej ręki również jest jedną z dróg do realizacji Boga, jednak konsekwentnie przestrzegał swoich wielbicieli i uczniów przed wiązaniem się z nią.

Ramakryszna przyjął podejście syna w stosunku do Bhairawi. Bhairawi ze swej strony patrzyła na Ramakrysznę jako na awatarę, inkarnację boskości i była pierwszą osobą, która publicznie oświadczyła, że Ramakryszna jest awatarem. Bhairawi nauczyła też Ramakrysznę kumari-pudźy, formy rytuału, w którym Dziewicza Bogini jest wielbiona symbolicznie w formie młodej dziewczyny. Pod opieką Bhairawi Ramakryszna został także adeptem Kundalini Jogi. Bhairawi ze swymi jogicznymi technikami i tantrą odegrała ważną rolę w początkowym rozwoju duchowym Ramakryszny.

Bhakti Wisznu

Wisznuickie tradycje bhaktystyczne mówią o pięciu różnych nastrojach nazywanych bhāwa — różnych podejść jakie wielbiciel może przyjąć dla wyrażenia swej miłości dla Boga.Są to śānta, spokojne podejście; dāsya, podejście sługi; sakhja postawa przyjaciela; wātsalja, podejście matki do dziecka i madhura, postawa kobiety w stosunku do kochanka.

W pewnym okresie pomiędzy wizją Kali i małżeństwem, Ramakryszna praktykował dāsja bhāwę. Zaczął wielbić Ramę z nastawieniem Hanumana. Według Ramakryszny, pod koniec tej sadhany, miał wizję Sity, małżonki Ramy, wchodzącej w jego ciało.

W 1864 roku Ramakryszna praktykował wātsalja bhāwę pod przewodnictwem wisznuickiego guru Dźatadhari. W tym okresie wielbił metalowy obraz Ramlālā (Rama jako dziecko) z nastawieniem matki. Według Ramakryszny, mógł on czuć obecność dziecka Ramy jako żyjącego Boga w metalowym obrazie.

Później Ramakryszna zaangażował się w praktykę madhura bhāwa - podejście Gopis i Radhy w stosunku do Kryszny. W czasie praktyk tej bhawy Ramakryszna ubierał się w kobiece stroje przez wiele dni i uważał się za jedną z Gopi z Wryndawanu. Według Ramakryszny madhura bhawa jest praktykowana po to, aby wykorzenić ideę płci, która jest postrzegana jako przeszkoda w duchowym życiu. Według Ramakryszny pod koniec tej sadhany osiągnął sawikalpa samadhi - wizję i jednię z Kryszną.

Ramakryszna odwiedził Nadię, dom Ćaitańji i Nitjanandy, XV-wiecznych założycieli Bengalskiej Gaudija Waisznawa bhakti. Według Ramakryszny maił on intensywną wizję dwóch młodych chłopców jednoczących się z jego ciałem. Wcześniej, po wizji Kali, miał on praktykować również śānta bhawę - pasywne, "spokojne" podejście wobec Kali.