Serafiny

Ten artykuł jest aktualnie w czasie w edycji. Aby zapobiec konfliktom prosimy nie edytować strony do czasu usunięcia tej wiadomości. Nazwa użytkownika, który dodał tę wiadomość, jest wyświetlona w historii tego artykułu lub na stronie historii ostatnich zmian naszej wiki. Jeżeli trwałoby to zbyt długo, skontaktuj się z administratorem Dakszanem lub z użytkownikiem o nicku Kundalin. Dziękujemy!

Serafiny ("ogniści", "płonący") - najwyższy rangą chór aniołów zdaniem większości żydowskich angelologów. Serafiny otaczają Tron Chwały, nieprzerwanie śpiewając Trisagion ("Święty, Święty, Święty"). Nazwa serafinów oznacza ich stały i wieczny pociąg do rzeczy boskich, (...) i tę moc potężną, z jaką oni podnoszą i przerabiają na swój obraz podległe im natury, ożywiając je i zapalając ogniem, który ich samych pożera. Serafiny są aniołami miłości, światłości i ognia.

Hebrajski rzeczownik שרף (saraf) zwykle łączony jest z czasownikiem להישרף (lehisaref) oznaczającym spalać się, płonąć. W ten sposób sugerowano, że serafini to istoty mające jakiś związek z ogniem (powstały z bezdymnego ognia). Serafowie (i pokrewni im cherubowie) nie pełnili funkcji posłańców Bożych (aniołów). Sama Biblia bowiem nigdzie nie mówi o serafach jako o istotach będących aniołami. To utożsamienie jest znacznie późniejsze (obecne np. w pismach Pseudo-Dionizego Areopagity) i wynika prawdopodobnie z chęci swoistego uporządkowania świata istot nadprzyrodzonych i oddania ich pod władzę jedynego Boga

W wizji Izajasza (Iz 6,2-3) każdy z serafinów "miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał".

Według słowiańskiej Księgi Henocha serafiny mają po cztery oblicza i sześć skrzydeł (Apokryf o sprawiedliwym Henochu; Siedem nebios i ziemia).

Według hebrajskiej Księgi Henocha istniej tylko czterech aniołów tego chóru, "odpowiadającym wiatrom wiejącym z czterech stron światła".

W Nowym Testamencie wprawdzie nie pojawia się określenie "serafiny", jednak w Apokalipsie św.Jana (4,8) mowa o aniołach, zwanych "Czterema Zwierzętami", które mają po "sześć skrzydeł (...) i nie mają spoczynku, mówiąc dniem i nocą: Święty, Święty, Święty".

Według różnych źródeł wodzem chóru serafinów jest Serafiel, Jehoel, Metatron lub Michał, a pierwotnie (tj. przed swoim upadkiem) Szatan. Według Miltona Raj utracony III,80 wodzem (lub jednym z wodzów) serafinów był Ariel (Uriel). Innym wymienionym w tym poemacie wysokim rangą serafinem jest Abdiel (V,972). Podczas wielkiej bitwy w niebie aniołowie chóru serafinów walczyli zarówno w zastępach Boga, jak i Szatana (VI, 719,1037).

Apokalipsa Mojżesza opowiada o "jednym z sześcioskrzydłych serafinów, który zaprowadziwszy Adama do jeziora, mył go w obecności Boga". Z księgi tej dowiadujemy się również, że "serafiny ryczą niczym lwy".

O serafinach mówi także najstarsza księga kabały żydowskiej, zwana Sefer Jecira (Księga Stworzenia).

Według Św. Tomasza z Akwinu serafiny stoją najbliżej Boga i "są jak gdyby jego przyjaciółmi"; nad innymi chórami aniołów "górują miłością".