Sahadźa Joga
Sahadźa joga, sahadża joga, ang. Sahaja Yoga; w dewanagari: सहज योग- metoda szczegółowa praktyki jogi odpowiednia dla osób, które z urodzenia zdolne są do przebudzenia się w naturalny sposób, które przychodzą już duchowo przebudzone w tym wcieleniu i wymagają niewielkiego impulsu śakti (mocy) ze strony guru. Jeśli udaje się takiej osobie aktywować najwyższe centrum energetyczne, znajdujące się na szczycie głowy, zwane w sanskrycie sahasrara ćakrą, wtedy następuje ponowne uaktywnienie kundalini śakti, w tym kolejnym wcieleniu. Sahadźa joga jest szczególną metodą pomocniczą kundalini jogi, a szerzej laja i radźa jogi, pozwalającą doprowadzić do przebudzenia i samorealizacji osobę, co do której guru rozpoznaje zaawansowaną duszę bliską urzeczywistnienia atmana (jaźni, duszy, prawdziwej natury).
Nazwa Sahadźa joga wywodzi się z sanskrytu, słowo sahadźa (sahaja) dosłownie znaczy: "naturalny", "dziedzictwo", "bliźniaczy", "braterstwo krwi", "początkowy", "taki jak na początku stworzenia"; rdzeń sahadź oznacza „z tobą zrodzone” (sanskr. saha – „z; ze”,dźa – „urodzony, narodzony”). Natomiast joga to połączenie z kosmiczną energią. Owo połączenie (joga), obecne w wielu systemach filozoficznych i duchowych na subkontynencie indyjskim i nie tylko, w sahadźa jodze osiągane jest poprzez przebudzenie ognistej energii zwanej w sanskrycie kundalini, która obecna jest w każdym człowieku, stąd pierwszy człon nazwy sahadźa. Kundalini śakti budząc się, przywraca pierwotny, początkowy, naturalnie oświecony stan duchowy człowieka, który jest taki jaki był, gdy ludzka praistota została stworzona.
Przebudzenie Kundalini Śakti
Przebudzenie czy rozbudzenie ognistej energii kundalini śakti, Płomiennej Mocy, może następować spontanicznie, w kontakcie z boskim Śrī Guru, lub też w kontakcie z którymkolwiek z głęboko praktykujących i duchowo zrealizowanych poprzez sahadźa jogę o których mówi się, że Moc mają już obudzoną. Proces rozbudzenia kundalini w sahadźa jodze nosi nazwę samorealizacji, sampradźńata. Starożytna filozofia sahadźa jogi czerpie inspirację nie tylko z filozofii indyjskiej, ale także z innych wielkich religii dharmicznych.
Stan sahadźa (sahadźa awastha) zdarza się bardzo rzadko, dotyczy praktycznie jedynie awatarów oraz awadhutów. Wprowadzenie odpowiednio zaawansowanego duchowo ucznia w stan sahadźa wymaga doprowadzenia wnętrza ucznia do stanu całkowitej równowagi Ida i Pingala, energii księżycowej oraz słonecznej (tantrycznie żeńskiej i męskiej). Jedną z intensywnych praktyk w sahadźa jodze jest mahamudra, w specyficznej dla tej metody odmianie praktyki. Inną z typowych praktyk uważanych zresztą za sekretne jest sahadźoli mudra (ang. sahajoli). Sahan (सहन्) lub sahana czy sāhana należy do zasadniczych praktyk, szczególnie w relacji z guru. Każdy uczeń jest prowadzony indywidualną instrukcją pozwalającą rozpoznać prawdziwą naturę duszy (jaźni) czyli atmana.
Sarahapada Mahasiddha nazywa sahadźa jogę "prostą ścieżką" (udźu patha) oraz "królewską ścieżką" (radźa patha). W traktacie Tripurarahasja (17.107) objaśnione jest pojęcie sahadźa samadhi, spontaniczne skupienie, spontaniczna ekstaza światłości, jako osiągnięcie nieprzerwanego skupienia bez kształtu i formy czyli jako nirwikalpa samadhi, trwającego podczas wszelkich codziennych czynności. Wielu wybitnych joginów, nathów i siddhów kultywowało sahadźa jogę, w tym Goraksza Natha, Matsjendra Natha, Daripada Natha, Sarahapāda (Rāhulbhadra), Luipada czy Kabir. Ramana Maharyszi opisywał subtelności stanu sahadźa nirwikalpa samadhi jako stan samadhi obecny w każdej chwili codziennego życia zaawansowanej duchowo, zrealizowanej osoby.
Stworzona przez Śiwa Boga metoda Sahadźa Joga (sahaja yoga) nie ma nic wspólnego z propagowaną od około 1970 roku przez Nirmalę Srivastavę bardzo uproszczoną njuejdżową (new age) metodą bioenergoterapii na ćakrach pod szyldem "sahaja yoga".