Pitagoras
Pitagoras (gr. Πυθαγόρας, Pythagoras) (ur. ok. 572 p.n.e. na Samos lub w Sydonie, zm. ok. 497 p.n.e. w Metaponcie) – grecki matematyk, filozof, mistyk, założyciel tzw. szkoły pitagorejskiej w Krotonie (południe Włoch). W szkole tej rozważano między innymi takie problemy matematyczne, jak podwojenie sześcianu, trysekcja kąta, kwadratura koła itp. Do klasycznej wiedzy matematycznej przeszło słynne twierdzenie, powszechne zwane twierdzeniem Pitagorasa.
O samym Pitagorasie wiemy niewiele. Prąd filozoficzno-religijny związany z jego imieniem trwał przez dwa wieki i nie sposób ustalić, co on zawdzięcza Pitagorasowi, a co jego uczniom. Dlatego mówić należy raczej o pitagoreizmie.
Dokonania:
- Uczniowie Pitagorasa swoje dzieła często przypisywali mistrzowi, dzięki czemu otrzymywały one wyższą rangę i były poparte autorytetem wielkiego filozofa. Posługiwał się twierdzeniem nazwanym współcześnie jego imieniem, ale dowód tego matematycznego faktu sformułowany został znacznie później.
- Wśród innych osiągnięć Pitagorasa i jego szkoły wymienia się też:
- dowód, że suma kątów trójkąta równa jest dwóm kątom prostym,
- wprowadzenie średniej arytmetycznej,
- konstrukcje wielościanów foremnych i odkrycie dwunastościanu foremnego,
- muzyczny strój pitagorejski (to zupełnie co innego niż komat) – harmoniczne interwały w muzyce, można przedstawić za pomocą prostych stosunków liczbowych.
Mistrz Pitagoras i Związek Pitagorejski
Mistrz Pitagoras - jest jednym z wielkich ojców zachodniego okultyzmu, ezoteryki, magii i hermetyzmu. Wielkie Białe Bractwo jako ruch duchowy zostało dzięki Talesowi i Pitagorasowi (VII i VI w p.e.ch.) rozprzestrzenione po całej Grecji, a potem nawet po Italii.
Pitagoras z Samos znany jest z założenia i prowadzenia największego w Grecji Bractwa Mistyki, w którym wiedza gematrii była na bardzo wysokim poziomie, jednak w Indii i Tybecie takich Bractw zwanych Aśramami było co najmniej kilkaset. Mistrz Mistyki, Pitagoras przyjął ponad 600 Uczniów do Bractwa Zakonnego, co na owe czasy stanowiło ilościowy ewenement, jednak udało się to dzięki dobremu protektorowi w osobie Milona z Krotonu w południowej części Włoch, gdzie Bractwo Mędrca z Samos miało swój Aśram. Foremny pięciokąt gwiaździsty, złota gwiazda pentagramu stojąca na dwóch nogach to Godło Pitagorejczyków, znawców matematyki, geometrii, astronomii i astrologii, alchemii oraz numerologii. Pięć wielkich nauk wyzwolonych jest podstawą opanowania mądrości Pentagramu wedle Pitagorasa. Pentagram pitagorejski zawsze był symbolem prawdy i doskonałości, a to za sprawą "boskiej proporcji" - linie tworzące boki pięcioramiennej gwiazdy dzielą się w złotym stosunku (tzn. że całość tak się ma do większej części, jak większa część do mniejszej).
Pitagoras w swym ezoterycznym Bractwie, wprowadzając termin „filosophia” uzmysławiał, że prawdziwi Mistrzowie Ducha to Mistrzowie Miłości i Mądrości całkiem zjednoczonych. Nie ma wiedzy duchowej, nie ma Mądrości bez Miłowania, bo na podłożu energii Filos rodzi się Sophia! Jeśli ktoś nie może zdobyć Boskiej Wiedzy Mędrców, bo zbyt trudna i szuka uproszczeń, to dlatego że brak w tej osobie Miłości, Miłowania typu Filos, które jest dobroczynną sympatią i oddaniem z poświęceniem tak, że obłuda czy dwulicowość nie są możliwe.
Bractwo czy Związek Pitagorejski był bowiem Aśramem, Świątynią Ducha Mądrości, a nie miejscem bezdusznej analizy wzorów, regułek i cyferek, bez pożytku dla Samodoskonalenia Człowieka. Mistrz Pitagoras przyjmował do swej Szkoły Duchowej zarówno kobiety jak i mężczyzn, a jako ośrodek awangardowy i egalitarny wymagał nie tylko dochowania tajemnicy powierzonych sekretów, ale też i materialnego zaangażowania we Wspólnotę Bracką. Wiedza duchowa nie może być samodzielnie uczona przez osoby niedouczone, które ledwie liznęły poważnych zagadnień, ale ich dobrze nie opanowały.
Kulty wschodnie przyjmowały się w Europie chociażby dzięki metafizycznej filozofii greckich Mędrców jak Pitagoras czy Mistrz Zenon (stoicyzm), którzy wspierali boską wiedzę o świecie astralnym, życiu pozagrobowym czy osiąganiu ataraksji (wyciszenia) i reinkarnacji dusz. Pitagoras używał pojęć z zakresu arytmetyki i geometrii dla opisu doznań mistycznych.
Wielki grecki Mistrz Mądrości, filozof, numerolog i asceta, Pitagoras, nauczał o cyklicznych wcieleniach, o reinkarnacji, a nawet znane są niektóre jego poprzednie wcielenia jako Etalides przed wojną trojańską, jako Euforbus w czasie wojny trojańskiej, potem jako Hermotimus z Samos, a i jeszcze jako Pyrros z Delos. Piąte w kolejności tej listy to wcielenie znane jako Pitagoras z Samos, które dopełnia cykl rozwojowy wtajemniczonego Pielgrzyma Drogi symbolizowany Pięcioramienną Gwiazdą (Tara) lub Pięciopłatkowym Kwiatem Lotosu.
Życie i podróże
Według większości opisów Pitagoras żył około 80 lat, chociaż relacja anonimowego autora twierdzi, iż żył on aż 104 lata. Według jednej z wersji zmarł w Metaponcie w domu zapaśnika Milona, ocalony z pogromu Krotony, zaś innej – rewolty tej nie przeżył. Według wielu źródeł jego żoną była Teano, z którą miał dwóch synów: Telangesa i Menezarcha.
Jamblich opisał jego podróż do Egiptu i uprowadzenie do Babilonii, gdzie miał zapoznać się z tamtejszą matematyką, jednak powoływanie się na wiedzę Egiptu i Babilonii było w starożytności częstym zabiegiem mającym zwiększyć wiarygodność danego mistrza. Do Egiptu udał się za namową Talesa, którego był uczniem. Sam Pitagoras podobno mówił, że w Egipcie żyją mędrcy, a on jest tylko filozofem (czyli miłośnikiem mądrości). W ten sposób Pitagoras wprowadził określenie filozof. Jamblich opisał to tak: "W czasach zaś, w których żył Pitagoras, On jeden w umiłowaniu mądrości przewyższył wszystkich innych. Dlatego nazywano Go mianem filozofa, zamiast mędrca". Z kolei Bruno Kiciński twierdzi, iż "Pierwszy Pitagores nazwał się filozofem, to jest miłośnikiem mądrości mówiąc że nazwisko Sophos czyli mędrca, Bogu tylko przystoi"
W późniejszym czasie, "Gdy Pitagoras osiągnął czterdziesty rok życia i gdy spostrzegł, iż rośnie tyrania Polikratesa, uznawszy, że nie godzi się mężowi wolnemu znosić despotyzmu i ograniczeń, udał się do Włoch". Nie zgadza się to jednak z wersją Jamblicha, według której w Egipcie spędził 22 lata, a potem 12 lat w Babilonii, skąd powrócił na Samos w wieku lat 56.