Damaru
Damaru (Dewanagari: डमरू) lub damru - obrzędowy bębenek indyjski i tybetański w kształcie klepsydry zazwyczaj zrobiony z drewna z naciągniętą skórą, a czasem zrobiony z dwóch ściętych czaszek ludzkich połączonych szczytami i obustronnie obciągniętych skórą. W przewężeniu umocowane są na sznurkach dwie kuleczki, które przy potrząsaniu uderzają o membrany. Używany do rytuałów tantrycznych (np. w praktyce Chöd). W Indiach damaru jako instrument obrzędowy poświęcony jest Śiwie. Damaru dzięki swoim małym rozmiarom jest często używany przez wędrownych muzyków.
Kontekst
Damaru jest bardzo dobrze znanym i rozpowszechnionym instrumentem na subkontynencie indyjskim. W Śiwaizmie jest związany z formą Śiwy znaną jako Nataradźa wykonującym kosmiczny taniec tandawa. Dźwięk damaru reprezentuje pierwotny dźwięk i rytm z którego, według kosmologii, wyłania się wszechświat i do którego się rozpuszcza przed ponownym powstaniem. Jedna z legend głosi, że wibracje liter Sanskrytu wyłoniły się z brzmienia bębna Śiwy (zobacz Śiwa Sutra).
Kształt damaru, który jest trójkątny z wierzchołkiem ku górze reprezentuje męską kreatywność stwórczą (rozrodczą) (Lingam) i z wierzchołkiem na dół reprezentuje żeńską kreartywność, moc prokreacji (Joni). Symbolicznie, kreacja świata zaczyna się w wtedy, gdy lingam i joni spotykają się w środkowym punkcie damaru, a destrukcja, zniszczenie następuje, gdy oddalają się od siebie.