Demon

Demon - stgr. δαίμων daimon, grecki koine: δαιμόνιον daimonion; hebr. szedim (złośliwce, szkodniki), sanksr. asura (nieboskie, antyboskie), arab. dżinny – dosłownie ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon – istota występująca w wielu wierzeniach ludowych, mitologiach i religiach, która zajmuje pozycję pośrednią między zwierzętami a ludźmi, między sferą zwierzęco-ludzką, materialną, a sferą astralną, czysto subtelną, ale nieduchową; istota o cechach na wpół ludzkich, na wpół zwierzęcych; najczęściej nieprzyjazny człowiekowi zły duch, związany pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej.

Greckie daimon pochodzi od czasownika daiesthai oznaczającego dokonywanie podziałów i rozłamów, w szczególności podziałów na sekty i zwalczające się grupy czy frakcje, opozycje. Greckie: Ασμοδαίος, Asmodaios, a hebrajski: אַשְמְדּאָי‎‎, ʾAšmədʾāy; czyli Asmodeusz to król demonów, w hebrajskiej Biblii wspominany jako rodzaj starodawnego węża czy smoko-węża, który dokonał wprowadzenia w błąd Ewy i Adama powodując ich upadek z raju i wygnanie z Ogrodu Eden. Hebrajskie szedim, demony i złe duchy mają także konotację istot o fałszywej pobożności kultywowanej nie z potrzeby serca ale z przyzwyczajenia czy z wychowania.

Podstawowa wiedza o demonach

W historii religii, duchowości i mistyki oraz w historii ezoteryzmu można zaobserwować, że często demonami, w Indii asurami stawały się zdegradowane bóstwa politeistyczne wyparte w toku rozwoju wierzeń z panteonu głównych bóstw, chociażby poprzez proces upadku w ciemność i chaos. Jednakże najczęstszym powodem powstania gatunków demonicznych istot jest wprost upadek niektórych bóstw nieba, aniołów czy archaniołów, co powoduje, że stają się bytami mrocznymi, związanymi z ciemnością, chaosem, diskordią i szkodzeniem ludziom.

W religii greckiej demon, odpowiednik arabskiego dżina to początkowo zarówno nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem badac poprzez przywołania i zaczęto opisywać w postaci różnych duchów podrzędnych, zgodnie z tym, co się przy wywoływaniu pokazywało. Pierwotnie pojęcie demona, podobnie jak dżina miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie niewidzialnej istoty bytu – demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły czasem funkcję duchów opiekuńczych – w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu i popularyzacją metod wywoływania duchów i demonów, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię subtelnego świata astralnego uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo). Zauważono także w badaniach i doświadczeniach, że wiele demonów z początku udaje dobrego ducha, aby potem skutecznie omotać, opętać i wyniszczyć swoją naiwną ludzką ofiarę.

Na kształtowanie się demonologii w judaizmie (a za judaizmem w chrześcijaństwie i islamie) wielki wpływ miały irańskie wierzenia: manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm. Demony w tych religiach także zajmują pośrednią pozycję między ludźmi a Bogiem. Od czasów świętego Augustyna uznano je za istoty jednoznacznie złe i zidentyfikowano z diabłami czy szatanami.

W wierzeniach słowiańskich najczęściej występujące typy demonów to: rusałki, południce, północnice, strzygi, topielice, latawce, płanetnicy, ubożęta i skrzaty oraz tzw. bobo.

Według założeń spirytyzmu demon to określenie astralnego ducha trzeciego rzędu, co do stopnia możliwej szkodliwości.

Howard Pitman w swej książce "Demony - świadectwo naocznego świadka", która może wielu zainspirować autor, pisze o demonach jako ekspertach w różnych dziedzinach. Dzieli on je na następujące rodzaje:

1. Wojny (demony wszczynające wojny, kłótnie, awantury, rzezie ludobójcze);
2. Chciwości, a w tej grupie są także demony pożądliwości, kłótni, nienawiści itp
3. Demony tajemne (starannie ukryte, pełne sekretów);
4. Czarnoksięstwa (satanizmu, lucyferyzmu, czarnej magii);
5. Samozniszczenia (skłonności samobójczych, autodestrukcyjnych);
6. Fałszywej religii (i fałszywej duchowości);
7. Demoralizacji (rozwiązłości);

Sposoby przedstawiania demonów odzwierciedlały zwykle lęki oraz niebezpieczeństwa grożące człowiekowi w świecie metafizycznym, ale także nadzieje i sposoby obrony przed zagrożeniami (także w przypadku demonów dobrotliwych). Jedno z najczęstszych doświadczeń to postać drapieżnego zwierzęcia (otwarta paszcza z wielkimi zębami, ogromne oczy, ostre pazury), pojawiająca się w nocy w miejscach budzących grozę. Taki demon napada jak dzikie zwierzę (bestia), przynosząc śmierć, zagrożenie, niszcząc materialne podstawy bytu. Czasem demony w takiej postaci utożsamiane są z groźnymi zjawiskami przyrody oraz niebezpiecznymi impulsami wypływającymi z wewnętrznej natury człowieka - głównie z agresją i popędem seksualnym, wykraczającymi poza normy kulturowe oraz zboczonym; przykładem może być diaboliczny kozioł-diabeł jako symbol nieokiełznanej seksualności, ze wszystkimi jej dewiacjami i zboczeniami.

Demony często pełnią także funkcję uzurpatorskich strażników, chroniących określone terytorium w imieniu jego „pana”, chroniących niczym dzika bestia "swoje terytorium". Takie demony najczęściej przedstawiano w postaci pół ludzkiej, pół zwierzęcej. Ponadto wiele wyobrażeń demonicznych odwołuje się do postaci, które na ogół są człowiekowi życzliwe, a szkodzą mu jedynie w słusznym gniewie; demony często też wiąże się z postaciami zmarłych, niebezpiecznymi duchami przodków.

Przed demonami miały chronić m.in. amulety, specjalne zaklęcia, ofiary błagalne.

Demon ludzkiego pochodzenia, to istota astralno-mentalna, która kiedyś również miała ciało fizyczne, a w dodatku ma wielkie doświadczenie, ponieważ istnieje dłużej niż najstarszy człowiek. Wyobraź sobie że człowiek który urodził się 6 tysięcy lat temu żyje do dziś. Jego mądrość i wiedza jest na imponującym poziomie, na sto procent nie da się mu rady w grach jakie dobrze zna, a o życiu nie wspominajmy, robi wrażenie doświadczonego mędrca. Ma ogromną wiedzę o świecie, historii świata, dlatego każdy demon jest dobrym kłamcą i umie udawać to czym nie jest.

Skoro demony są na ziemi pod postacią duchów astralno-mentalnych od tysięcy lat mają sporą wiedzę na temat świata niematerialnego, potrafią materializować się to wiemy ponieważ czasem ich widzimy. Potrafią czytać w naszych myślach, dzięki czemu mogą udawać zmarłych ludzi, oszukując i podszywając się pod wybrane osoby. Wszystko po to by zawładnąć naszym życiem i życiem naszych bliskich. Demon chce zachęcić ofiarę do częstszych kontaktów, więc musi jej podać coś na przynętę, jak złodziej podaje kiełbasę z usypiaczem psu pilnującemu domu. Demon widzi ludzkie choroby, ponieważ ma wgląd do świata pozamaterialnego, astralno-mentalnego, czyli mówi ofierze część prawdy, by potem za pomocą kłamstwa manipulować swoją ofiarą.

Demon potrafi wejść w ciało człowieka i mówić przez niego i poruszać się, tak samo człowiek potrafi korzystać z ducha demona, by poruszać się za jego pomocą i widzieć, nawet czuć zapach. Może może także połączyć swoją jaźń z jaźnią człowieka i transmitować mu to co on widzi, może także wyrwać niezbyt rozwiniętą boską duszę z ciała, z serca i wejść na jej miejsce robiąc za bóstwo. Osoby przejęte przez demona, zwykle zioną nienawiścią do Boga, Absolutu, bóstw nieba, aniołów etc.

Mimo, wielu informacji o demonach w Biblii, Koranie, Zend Aweście czy Wedach, żaden chrześcijański kościół nie naucza o nich porządnie i nie ostrzega, co samo w sobie jest świadectwem na przejęcie władzy szatana i demonów jego nad wszystkimi kościołami chrześcijańskimi świata miało miejsce. Demony atakują ludzi, choć opętanymi zwierzętami także się posługują ponieważ: "największą wojną na świecie jest wojna o Ciebie". O Ciebie czyli Twoją Duszę, prawdziwą Jaźń. Demonom nie zależy na Twym ciele, one chcą za pomocą opętania i niegodziwości poniżyć Twa duszę i sprowadzić na dno moralne odsuwając Cię od Twego Stwórcy - Boga, Brahmana. Ciało chcą o tyle upokorzyć o ile są zazdrosne o obraz Boży jaki odbija się w ciele dzięki bożej duszy mieszkającej w sercu człowieczym, a w duchowości Wschodu znanej jako dźiwa czy dźiwatman.

Demony, złe duchy - zwykle odmawiają stanąć w obronie dobrego człowieka, odmawiają pomocy w dobrej sprawie, ale chętnie i szybko pomogą w złych i szkodliwych działaniach, które pogrążają boską duszę w mrokach chaosu.