Gwiazdy Królewskie
Gwiazdy Królewskie - w astrologii dawnej Persji i Indii oraz Chaldei królewskimi gwiazdami są Aldebaran, Regulus, Antares i Fomalhaut. Uważa się je za strażników nieba już w czasach Imperium Perskiego (550–330 p.e.ch.) na terenach współczesnego Iranu. Persowie wierzyli, że niebo jest podzielone na cztery dzielnice czy części, a każda z nich jest strzeżona przez jedną z czterech Królewskich Gwiazd. Wierzono, że gwiazdy królewskie mają zarówno dobrą, jak i złą moc, a Persowie szukali w nich wskazówek w naukowych obliczeniach nieba, takich jak kalendarz i cykle księżycowo-słoneczne, a także w celu uzyskania prognoz. Gwiazdy królewskie są wspomniane w Bundahisznie, zbiorze kosmogonii i kosmologii zaratusztriańskiej.
Cztery gwiazdy królewskie z ich współczesnymi nazwami i starożytnymi perskimi imionami (w nawiasach) to:
- Aldebaran (Tascheter) — równonoc wiosenna (Strażnik Wschodu i Wiosny),
- Regulus (Venant) — przesilenie letnie (Strażnik Północy i Lata),
- Antares (Satevis) — równonoc jesienna (Strażnik Zachodu i Jesieni),
- Fomalhaut (Haftorang/Hastorang) — przesilenie zimowe (Strażnik Południa i Zimy).
Już w 747 roku p.e.ch., król babiloński Nabu-nasir przyjął kalendarz wywodzący się z ruchów Księżyca względem tych czterech gwiazd królewskich, jeden zgodny z cyklem ośmioletnim, a drugi dziewiętnastoletni (później przyjął jako standard kalendarz dziewiętnastoletni). Do roku 700 p.e.ch., Asyryjczycy zasadniczo sporządzili mapę cyklu ekliptyki i wykorzystali położenie tych czterech gwiazd królewskich do identyfikacji konstelacji zodiakalnych, odróżniających gwiazdy stałe od planet.
W czasach Imperium Perskiego (550 – 330 p.e.ch.) Aldebaran strzeże wschodnie niebo i jest dominującą gwiazdą w konstelacji Byka, Regulus strzeże północnego nieba i jest dominującą gwiazdą w konstelacji Lwa, Antares strzeże zachódniego nieba i jest gwiazdą alfa w gwiazdozbiorze Skorpiona, a Fomalhaut strzeże południowe niebo i jest najjaśniejszą gwiazdą w Piscis Austrinus czyli w Rybie Południa (dzielił tę samą długość geograficzną z gwiazdą Sadalmelik, która jest dominującą gwiazdą w Wodniku).
Aldebaran, Oko Byka, oznacza równonoc wiosenną, Antares oznacza równonoc jesienną, podczas gdy Regulus oznaczał przesilenie letnie, a Fomalhaut przesilenie zimowe. Obserwując niebo, dominująca gwiazda pojawiałaby się w swojej porze roku, a każda z nich miała porę roku, kiedy była najbardziej zauważalna. Regulus jest postrzegany jako główna gwiazda nieba wzdłuż Zodiaku, ponieważ znajdował się w konstelacji Lwa, co dawało mu moc lwa, oznaczającą siłę królów z dużymi konsekwencjami. Mówiono, że konstelacje gwiazd królewskich są stałe, ponieważ ich położenie znajdowało się blisko czterech stałych punktów ścieżki słońca - ekliptyki. Na początku każdej pory roku Słońce jest otoczone czterema jasnymi gwiazdami. Na podstawie tej obserwacji ludzie zaczęli nazywać je gwiazdami królewskimi.
Gwiazdy królewskie przez tysiąclecia służyły i służą przede wszystkim do nawigacji. Rozpoznano fenomenologicznie, że rządzą wydarzeniami na świecie, kierują przeznaczeniem ludów, plemion i wielkich rodów. Poważne katastrofy, przełomy i zjawiska historyczne są postrzegane jako spowodowane przez gwiazdy królewskie i ich ustawienie oraz aspekty na niebie w czasie, w którym miało miejsce zdarzenie. Gdy gwiazdy królewskie są odpowiednio ustawione, beneficzne, panują sprzyjające warunki, a gdy są ustawione negatywnie, maleficznie, przewiduje się katastrofę, epidemię, wojnę etc. Ponieważ Regulus jest najbardziej wpływową z gwiazd królewskich, wydarzenia, które miały miejsce, gdy Regulus dominował, były wzmocnione i poważne, zapowiadając zniszczenie, w zależności od tego, która planeta lub planety mogły znajdować się w koniunkcji z gwiazdą Lwią.
Pierwsza umiejętność początkujących astrologów - to odczytywanie wydarzeń na podstawie ułożenia krzyża i aspektów gwiazd królewskich!