Hermetyzm

Hermetyzm – greko-egipska mistyczna grupa rozwoju duchowego, której nauki i praktyki są zawarte w zbiorze zwanym Corpus Hermeticum – grupie osiemnastu traktatów napisanych w hellenistycznej Aleksandrii w I wieku e.ch. Za inicjatora tej filozofii uznaje się na poły mitycznego Hermesa Trismegistosa, który utożsamiany jest też z egipskim Thotem, a także z prorokiem Henochem.

Corpus Hermeticum stał się dostępny w zachodniej Europie w roku 1460, gdy dokumenty uratowane z Konstantynopola wypłynęły na światło dzienne we Florencji. Ich przetłumaczenie w roku 1471, przez Marsilia Ficina, uruchomiło eksplozję renesansowego hermetyzmu za sprawą m.in. Johna Dee, Giordano Bruno, Tommaso Campanella, Johannesa Trithemiusa, Heinricha Corneliusa Agrippy, Roberta Fludda oraz Theophrastusa Bombastusa von Hohenheima (Paracelsusa).

Hermetyzm wraz z filozofią alchemików to część renesansowej myśli duchowej, mistycznej, gnostyckiej i magicznej. Hermetyzm zakłada przede wszystkim jedność i niepodzielność uniwersum, w którym wydarzenia zachodzą synchronicznie na wszystkich jego poziomach. Chodzi tu np. o poziom duchowy i aspekt zmysłowy. Stąd hermetyczne powiedzenie „jako na górze, tako na dole” oraz "jak wewnątrz tak na zewnątrz". Zgodnie z tą właściwością świata funkcjonują transcendentne nauki tajemne, takie jak alchemia, czy astrologia.

Hermes, znany w Rzymie jako bóstwo Merkury, jest mitologicznym synem Zeusa i z pochodzenia tytanki o imieniu Maia, urodził się czy raczej emanował swoją inkarnację (awatara) w okolicy góry Kyllene w greckiej Arkadii – krainie, której nazwa posłużyła do określania hermetycznej eschatologii. Według wierzeń hermetyków Bóg z panteonu Olimpu Zeus ofiarował Hermesowi kaduceusz, który miał mu posłużyć do stworzenia świata z czterech żywiołów. Działalność czterech żywiołów miała być oparta na ich wzajemnej współpracy i zgodzie. Drugim bardzo ważnym aspektem hermetyzmu jest jego stosunek do wiedzy, do nauki i duchowych sekretów. W greckiej świadomości Hermes jest pośrednikiem między światem żywych i umarłych. Modląc się nad grobem zmarłego, Grecy zanosili modły Hermesowi, aby ten zaniósł ich modlitwy do jego duszy. Dusza, która zstępuje do Ziemi wchodzi w posiadanie olbrzymiej wiedzy, której Ziemia czy raczej bogini Matka Ziemia jest źródłem. Dlatego źródeł hermetyzmu możemy się doszukiwać również w nekromancji, która pozwala na podzielenie się wiedzą umarłych z żywymi.

Jak pisze Harold Bloom: „hermetycy byli wyznawcami nauk Platona, którzy przejęli od Żydów Aleksandryjskich ich warsztat interpretacji alegorycznej i rozwinęli żydowskie spekulacje na temat pierwszego człowieka Adama, zwanego „Adam Kadmon” w Kabale, i ‘śmiertelnego boga’...”. Hermetyzm arkadyjski, gdy wyszedł poza obszar Grecji i wraz z wojskami Aleksandra Wielkiego dotarł do Egiptu (w roku 332 p.e.ch.), był religią współzawodniczącą z chrześcijaństwem; obiema religiami rządziły też pewne podobieństwa. Ich zasadniczym, wspólnym mianownikiem był Logos – Słowo, które jest Bogiem i było na Początku.

Corpus Hermeticum

Corpus hermeticum lub Poimandres - zespół tekstów greckich, a także jednego łacińskiego, powstałych w II i III wieku, jako zapis objawień mitycznego boga Hermesa Trismegistosa czyli Hermesa Trójwielkiego - mającego cechy egipskiego Thota i Merkurego. Corpus heremeticum łączy w sobie wpływy gnostyckie, neoplatońskie i kabalistyczne. Korpus znany był w średniowieczu, a także w późnym antyku, korzystali z niego m.in. Ojcowie Kościoła, szczególnym powodzeniem cieszył się jednak w kręgach alchemicznych. Szeroka recepcja tekstów nadeszła wraz z łacińskim przekładem z 1463 roku, dokonanym przez Marsilio Ficino. Corpus hermeticum doczekał się wielu tłumaczeń i komentarzy, również w języku polskim. Przesłanie Corpus hermeticum zostało zawarte w współczesnym traktacie hermetycznym pt Kybalion.

Tablica szmaragdowa

Tablica Szmaragdowa (łac. Tabula Smaragdina) – tekst hermetyczny, za którego autorstwo tekst przypisuje Hermesowi Trismegistosowi. Do treści Tablicy odwoływali się średniowieczni alchemicy oraz różokrzyżowcy, a także adepci nauk okultystycznych i ezoterycznych. Alchemicy wierzyli, iż przekaz zawiera tajemnicę kamienia filozoficznego. Utwór tradycyjnie uznawany był za starożytny, a jego odnalezienie przypisywano Apoloniuszowi z Tiany (I w. e.ch.). Według badań historyków, prawdopodobnie powstał jednak w kręgu języka arabskiego między VI a VIII wiekiem e.ch. Po raz pierwszy poświadczony jest w Kitāb sirr al-ḫalīqa (Księdze tajemnic stworzenia i sztuki natury), kompilacji starszych tekstów zebranej przez Balinusa (VIII w. e.ch.). Podawał on, że odnalazł tekst w grobowcu pod statuą Hermesa w Tianie. Był on zapisany na szmaragdowej tablicy, trzymanej w ręku przez zwłoki siedzące na złotym tronie. Pierwszy przekład na łacinę pochodzi z XII wieku i jest autorstwa Hugona z Santalli. Jednego z późniejszych przekładów na język angielski dokonał Izaak Newton, który zajmował się też alchemią i okultyzmem.