Kalaripayat

Kalaripayat, Kālāripāyat, Kalarpayat, Kalaripayattu - duchowa sztuka walki, prawdopodobnie, jeśli o jej wątek mistyczny chodzi, najbardziej źródłową w stosunku do sztuk przyniesionych przez mnicha Bodhidharmę do Chin i rozpowszechnionych później po całym dalekim wschodzie. Kālāripāyat to głównie walka bronią i sztuka posługiwania się różnymi rodzajami białej broni, jakie znane były (i są) na Wschodzie. Jest to sztuka walki śiwackiej jogi, a walka wręcz jest tylko jednym z jej aspektów.

Kalaripayat(tu) jest najstarszą znaną i źródłową sztuką walki jaka istnieje i ciągle jest w Indii nauczana. Kalari oznacza ogólnie zarówno broń jak i miejsce ćwiczenia sztuk walki, salkę treningową czy pole bitwy. Payat (Payattu) oznacza ćwiczenie, trening, zmaganie. Słowo 'Kalari' wywodzi z sanskrytu od pojęcia 'Kala', które oznacza czas śmierci lub zanieczyszczenie, skalanie i od 'Ari' oznaczającego wroga, przeciwnika. Razem 'Kalari' to oczyszczanie się od wrogów i przeciwników, albo wyplewianie zachwaszczonego pola, czas śmierci tak skalań jak i nieczystości w postaci przeciwników czy wrogów. Teatr i taniec w indyjskich stanach, gdzie uprawia się sztuki walki jest przesiąknięty formami wziętymi z treningu sztuk walki i z życia legendarnych bohaterów. W zależności od lokalnego języka używa się zapisu Kalarpayat, Kalaripayat, Kalarippayat czy Kalarippayatu dla określenia tej samej idei Sztuki Walki.

Termin jogiczny Kālārpa (Kālāripa) lub Kālā to przymiot Dewi Durga, małżonki Boga Śiwa, która jest patronką sztuk wojennych i pogromczynią wszelkiego zła ucieleśnionego jako asuryczny demon Mahisza. Niewątpliwie, właściwość Mistrza Wojownika wiąże się z pojęciem Kāla, które oznacza Najwyższego Ducha jako Niszczyciela Świata, świata żądzy, splamień i skażeń, a także jako saturnicznego fatum dopełniającego przeznaczenia istot złych, demonicznych (Asurów). Kāla to także imię przymiot Jamaradźa, Króla Śmierci.

Mistrzem (Paśu, Guru) jest ten, kto pokonał lęk przed śmiercią, ten komu śmierć jest obojętną. W ten sposób Dewi Durga jest patronką Świętego Rycerstwa, Mistrzów Wojowników. Ta, która została stworzona jako ucieleśnienie Najwyższej Mistrzyni sztuk wojennych, pokonała zagrażającego wszystkim demona (Asura) Mahiszę, co obrazuje fakt, iż Kālārpa (sztuka, umiejętność walki) służy pokonaniu zła, unicestwieniu ciemności i tylko w takim celu należy ćwiczyć się i doskonalić w Drodze Walki.

W północnej Indii, w obszarze Himavantu (Himalaje, Tybet i Pamir) kultywowany jest Kalaripayat z główną formą kultową znaną jako Simhanada Vajramukti. Jest to nawiązanie do ścieżki wojowników Szamballah i północnej drogi śiwaitów indyjskich. Wiedza o sztuce walki zwana jest Simhanada Dharma, Drogą Lwa Ryczącego. Simhanada Vajramukti Sangha zasadza się na przekazie najbardziej indoaryjskim.

Paraśurama uznawany jest w Indii za najstarszego historycznego mistrza, guru/h sztuki walki, czyli dynamicznej hathajogi. Paraśurama jest uczniem mistrza Śiva Mahadeva, założycielem królestwa Kerala w południowej Indii i ojcem duchowym wszystkich guru/h, mistrzów, którzy uczą sztuk walki w tradycyjny sposób. Paraśurama otrzymał przekaz Kalaripayat od Mistrza Śiva, a po jego wniebowstąpieniu uczył dalej 21 uczniów, którzy stali się potem wielkimi mistrzami sztuki walki. Każdy z 21 uczniów założył jedno Kalari (salę ćwiczeń) dając początek sieci świątyń sztuk walki w południowej Indii. Paraśurama, inaczej Rama z toporem jest jak wiadomo indyjskim bohaterem narodowym czczonym od tysiącleci szczególnie w południowej Indii, w stanie Kerala, Karnataka czy Tamil Nadu ale także wszędzie, gdzie zachowała się dobra tradycja ćwiczenia sztuk walki.

Sztuka walki w Kerala miała swój złoty okres w latach 200 p.e.ch. do 600 e.ch., zwanym Sangam, kiedy to każde lokalne plemię, każdy okręg królestwa miał swoje wybitne ośrodki szkoleniowe i mnóstwo mistrzów bohaterów sztuki walki. Południowo-indyjski mistrz Agastya(r) także jest dobrze znany z nauczania sztuk walki, jako jeden z wybitnych przedstawicieli tradycyjnego i wszechstronnego Kalaripayattu. Podróżnicy tacy jak Luis de Camoens (1553) oraz Duarte Barbosa (16th century) wspominają w swoich pismach istnienie w Kerala tajemnych, starożytnych metod indyjskich sztuk walki pochodzących od bogów.

Kanon sztuk użytecznych jaki daje Tantra omawia sztukę walki jako 'Vaijayiki Vidyagnanam’, co oznacza wiedzę o technikach służących do pokonania wrogów i zwycięstwa. Nauczanie sztuk walki odbywa się zgodnie z podstawowym dostępnym kanonem jakim jest Dhanurveda, czyli święta księga łucznictwa indyjskiego. Dhanurveda podaje, że wielcy mędrcy Indii tacy jak Viśvamitra, Sanaka czy Paraśurama praktykowali Kalaripayat będąc mistrzami ścieżki wojowników. Postawa „Łucznik” jest dobrze znana w treningu hatha joga, chociaż zwykle nie najlepiej ćwiczona przez zachdnich instruktorów, którzy łuku w ręku nie trzymali i Kalaripayattu nie znają! Stare manuskrypty Kalaripayat uczą, że siedem podstawowych pozycji, których nazwy pochodzą od siedmiu zwierząt powstały w dżungli właśnie poprzez podglądanie i naśladowanie zwierząt w walce. Znany mistrz Bodhidharma, który przeniósł jogiczne sztuki walki z Indii do Chin pochodził właśnie z południowej Indii ze królestwa Kerala i faktycznie nauczał sztuki Kalaripayat, wprowadzając tę boską sztukę walki do Chin w klasztorze Szaolin. Tradycyjnie, sztuka walki była dostępna dla rodzin Braminów i Kszatrijów, czyli dla kast osób duchownych, nauczycielskich i wojowniczych. Kalaripayat nie ma wyraźnych styli ani szkół, a od wojowników wymaga się opanowania wszelkich umiejętności, jakie mogą się przydać na polu bitewnym.

Kalari - Świątynia Sztuk Walki

Szlachetne sztuki walki uprawiane są w małych salkach treningowych mających charakter świątynki, która zbudowana jest na osi wschód-zachód, z wejściem od strony wschodniej. Proporcje ścian to przykładowo 42 stopy na 21 stóp albo 52 stopy na 26 stóp, dłuższa ściana w osi wschód-zachód, krótsza w osi północ-południe. W południowo-zachodnim rogu jest siedmio-stopniowy ołtarzyk, Puthara, na której są anioły trzymające straż nad sztukami walki, czyli bóstwa oręża, takie jak legendarny założyciel współczesnego Kalariyattu, Mistrz Paraśurama czy Bogini Kalariparadevata. Na ścianie zachodniej są zamontowane portrety dawnych mistrzów nauczających sztuki walki w danym Kalari, które jest tak miejscem ćwiczenia jak i ogólną nazwą dla białej broni do walki wręcz. Kalari Sangham to wspólnota wszystkich wojowników, którzy są wtajemniczeni w praktykę Kalaripayat, szczególnie w danym Kalari. Sukcesja czy linia nauczycieli i mistrzów od których się przekaz w danym Kalari wywodzi zwana jest Sampradayam.

Ceremonia Inicjacji

Uroczyste przyjęcie nowicjusza ma zwykle miejsce w wieku około siedmiu lat, jako że wojowników wychowuje się od dzieciństwa. Na czas inicjacji, przyjęcia do Kalari wybiera się dobry, pomyślny dzień wedle zasad astrologicznego kalendarza i w harmonii z otwieranym nowym cyklem treningowym dla uczniów. Nowicjusz jest wprowadzany do świątynki będącej miejscem treningu, gdzie wchodzi się tak, że pierwszy krok zawsze stawia się prawą stopą. Wchodząc dotyka się też prawą ręką podłoża, którym w Indii zawsze jest dobrze wyrównana i twardo ubita ziemia, następnie tą sama prawą ręką dotyka się czoła. Jest pozdrowienie i wezwanie Bogini, Matki Ziemi, opiekunki wojowników. Nowicjusz jest zaprowadzany przed Puthara, ołtarzyk Kalari i tam powtarza całą ceremonie powitania miejsca ćwiczenia.

Uczeń przyjmowany składa Dakszinę, datek ofiarny dla mistrza i świątynki, a następnie pokłania się mistrzowi nauczycielowi (Gurupada) w ten sposób, że dłońmi dotyka jego stóp w pozycji leżącej, z wyciągniętym ciałem. Guru/h kładzie dłonie na głowie ucznia, błogosławi go i modli się o jego powodzenie w nauce sztuki walki. Cała nauczona ceremonia wejścia, dotykanie ziemi, puttara, guruttara i gurupada jest powtarzana codziennie, zawsze kiedy adept wchodzi do sali ćwiczeń. Pokłon oznacza całkowite poddanie się bóstwom strażnikom sztuki walki, mistrzowi, zasadom i dyscyplinie treningowej. Dzień treningowy także kończy się pewną metafizyką, poprzez dmuchanie w konchę, czyli w dużą morską muszlę. Często dniem inicjacji i rozpoczęcia nowego cyklu treningowego jest jesienne indyjskie święto Vijaya Daśami.