Nada Joga

Nada Joga, Nadajoga - w sanskrycie: नादयोग trl. Nāda-Yoga, zbiór jogicznych metod praktyk pomocniczych doskonale opisywanych w Upaniszadach czyli w jogicznych traktatach wedyjskiej tradycji duchowej. Nada Joga szczególnie praktykowana jest w zaawansowanych metodach Lajów, adeptów Laja Jogi.

Ryszi Kabir nazwał praktykę jogi nadycznej określeniem Surati Śabda Joga, co zachowała szkoła Radhaswami. Jogę nadyczną wspomina Maitrajanija-Upaniszada (6.22), gdzie czytamy o tych praktykach jogi, którzy słuchają dźwięku, śabda, wewnątrz serca, w hridaja, zatykając przy tym uszy kciukami. Dhjana-Bindu-Upaniszada wspomina, że jogini, aby wydobyć subtelny dźwięk z wewnętrznych sfer istnienia, praktykują Szan-Mukhi-Mudram, "pieczęć sześciu otworów, zatykając nozdrza, oczy i uszy.

Nada-Anusandhana (nādānusaṃdhāna) - kultywowanie wewnętrznego dźwięku zwana także Nada-Upasaną (nādopāsana), modlitwą poprzez dźwięk, to zasadniczy sposób osiągnięcia stanu laja (laya) wedle traktatu Hathajoga-Pradipika. Opisana praktyka nadyczna ma cztery poziomy zaawansowania, które coraz trudniej jest osiągnąć.

Nadabindu-Upaniszada to 53 strofu wedyjskie na temat praktykowania słuchania dźwięków nadycznych na sposób wedanty. Nada jest tutaj pojazdem przenoszącym joginów i joginki poza ocean zjawiskowego bytu opartego na cierpieniu ku całkowitemu wyzwoleniu, ku kaiwalji.

Nadi-Ćakrą (nādī-cakra) nazywa się zarówno obieg kanałów energetycznych w których energie płynące wytwarzają zarówno kolory i dźwięki czy wibracje subtelne, oraz ośrodek serca, lotos serca, jeden z ośrodków lotosowych w strukturze serca określany jako hṛdayapuṇḍarīka zwany tajemnym sercem o ośmiu płatkach lub lotosem ośmiu siddhi.