Beliar

Beliar i jego sługi przed królem Salomonem

Beliar (czasami zwany Belial lub Berial) - Mroczny Starzec lub Albatros (z hebrajskiego בְּלִיַּ֫עַל belijja'al, które jest połączeniem 'blj' czyli negacji i 'ja'al' oznaczającym słowo użytek) – jeden z upadłych aniołów i czterech piekielnych książąt. Pozostali to: Szatan, Lucyfer i Lewiatan. Symbolizuje płodność ziemi, niezależność oraz kierunek geograficzny północ. Często jest utożsamiany z Szatanem. W niebie należał do chórów Cnót i Aniołów.

Znaczenie imienia

W większości źródeł imię Beliar używane jest wymiennie z Belialem. Forma "Beliar" jest eufonicznym odpowiednikiem pierwotnek formy "Belial". Dosłowne tłumaczenie brzmi: "ten, który nie ma pana”, "niegodziwiec świata”, "ten, który podnosi bunt” bądź "nic niewart”, "kłamca".

Beliar w Biblii

W Starym Testamencie jest synonimem nieprawości. O Beliarze mowa w kilku księgach, zawsze jednak jako o złym duchu, symbolu lub personfikacji zła.

W Nowym Testamencie występuje pod imieniem Beliar, jest przeciwnikiem Chrystusa – Antychrystem. Pojawia się w Drugim Liście do Koryntian (6, 15)Św. Paweł pyta: (...) jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem? (...). Św. Paweł traktował go jako wodza demonów lub samego Szatana.

W literaturze apokryficznej jest uznawany za księcia ciemności, zagorzałego przeciwnika Boga. W Męczeństwie Izajasza jest aniołem nieprawości.

W apokryficznej Ewangelii Bartłomieja - Bartłomiej prowadził rozmowę z Beliarem, pyta kim jest, na co ten odpowiada: " Najpierw nazywałem się Satanael, co znaczy Anioł Boga. Gdy jednak nie chciałem uznać obrazu Boga, zostałem nazwany Szatanem, co oznacza Anioł piekła. (...) Ja byłem nazwany pierwszym z aniołów, bowiem gdy Bóg stworzył niebo, wziął garść ognia i utworzył najpierw mnie, jako pierwszego z aniołów, na drugim miejscu Michała, jako trzeciego - Gabriela, jako czwartego - Rafała, na piątym miejscu Uriela i innych sześć tysięcy aniołów, których imion niemogę wymienić".

Demonologia o Beliarze

Był czczony głównie w Sydonie oraz Sodomie, jednakże nigdzie nie wzniesiono mu ołtarza. Jest najbardziej rozpustnym i bezprawym duchem. Pierre de Lancre uważa, że jego imię oznacza bunt i nieposłuszeństwo. Johann Weyer (Jan Wier) pisał w Pseudomonarchia Daemonum, że doprowadził on wielu aniołów do buntu, dlatego też był jednym z pierwszych wyrzuconych z nieba. Jako upadły anioł chełpi się, że "upadł pierwszy spośród cnotliwszych". Przemawia łagodnym głosem. Podwładne mu duchy pochodzą ze sfer Cnót i Aniołów. Współpracuje z tymi, którzy uznają jego zwierzchnictwo. W Pseudomonarchia Daemonum jest dwudziestym trzecim duchem.

Rzekomo król Salomon zamknął go wraz z jego legionami oraz armią pięciuset dwudziestu dwóch tysięcy dwustu osiemdziesięciu demonów w butelce. Inna legenda głosi, że ową butelką wrzucił do studni pod Babilonem i zakrył ją głazem, a ciekawscy Babilończycy stłukli butelkę i tym uwolnili wszystkie demony oraz króla piekieł. Belial bojąc się kolejnego uwięzienia, schował się w pustej figurze i zajął się przepowiadaniem przyszłości, odtąd w Babilonie zaczęto oddawać mu cześć.

W książce Das Buch Belial składa królowi Salomonowi listy uwierzytelniające, a także przed nim tańczy.

Z kolei Glasson (Greek Influence in Jewish Eschatology) utrzymuje, że Beliar nigdy nie był aniołem i przyrównuje o do Arymana, głównego diabła mitologii staroperskiej, który był "niezależnym i równym Bogu Jego przeciwnikiem".

Tradycyjny pogląd, że Beliar jest prymasem piekła, został zapisany także w dziełach dwóch współczesnych autorów, Tomasza Manna i Aldousa Huxleya. W obu przypadkach jest on traktowany jako przykład i kwintesencja zła.