Abhjasa Prathamakalpika - Praca Adepta Laja Jogi

(HR 14)

Przyjrzyjmy się praktyce pierwszego stopnia jogów, których Mistrz Patańdźali nazywa stosującymi ćwiczenia, czyli, używając oryginalnej nazwy, Prathamakalpika. Wskazuje to na naturę początkującego umysłu, który zostaje opróżniony ze wszelkiej działalności, który to proces joga nazywa oczyszczeniem. Energia Mistrza Śiwy i Bogini Parwati jest właśnie oczyszczającym strumieniem siły.

Abhjasin to uczeń jogi regularnie stosujący przepisane mu ćwiczenia. Zakon Laja wiąże ślubowaniem aspirantów tego kręgu, aby przestrzegali rytmu praktyki. Rytmiczna codzienna sadhana, czyli duchowa praktyka przynosi najrychlejsze owoce. Tradycyjnie aspiranci jogi mają wskazane utrzymywać stałość ćwiczeń, najlepiej o świcie i zmierzchu. Zalecenie to pozwala rozwinąć głęboki związek ze ścieżką, co jest podstawą dla duchowego owocu w postaci samourzeczywistnienia.

Słowo Sadhana zawiera w sobie rdzeń DHI wskazujący na światłość wewnętrznej jaźni - Jestem - oraz rdzeń SA otwierający na energię duchową. Wibracja NA otwiera zaś na płaszczyznę życia wiecznego. Żywioł życia jest manifestowany z poziomu szóstego czakramu, czyli adżny. Oznacza to ścieżkę praktyk aż do tego poziomu. Energia duchowa może być osiągana w ośrodku Anahata, czyli sercu duchowym lub Wiśuddhi - ośrodku czystości. Światło życia wiecznego to poziom ADŻNY, czyli tzw. trzeciego oka, które jest kanałem do łączności z planem duchowej miłości, mądrości, pokoju i życia wiecznego zwanym też Buddhi (światło przebudzenia).

Sadhaka określa aspiranta wykonującego pewne ćwiczenia podobnie jak to jest z abhjasinem z tą tylko różnicą, że sadhaka nie ma żadnych zobowiązań. Jest to najbardziej wstępna forma praktykowania jogi, polecana zwykle dla zainteresowanych. Tradycja Laja przekazuje zwykle pewne wstępne lekcje, a aczaria, czyli wysłannik Mistrzów Zakonu może udzielić błogosławieństwa do praktykowania wstępnych ćwiczeń.

Samodyscyplina utrzymywania rytmicznej praktyki określana jest mianem tapah i czasami wręcz określana jako asceza, choć to ostatnie kryje w sobie raczej usilne spełnianie ślubowań abhjasina. Tym, którzy zechcą utrzymywać tapah przyniesie on nagrodę w postaci sidhi, czyli wewnętrznych świetlanych mocy. Samodyscyplina jest bowiem jedną z pięciu dróg uzyskiwania duchowych mocy, a to oznacza, że owoc praktyki jest kwestią czasu i regularności praktykowania. Rytm i stałość w praktyce pozwala ją maksymalnie zintensyfikować.

Tapah jest też bardzo prostą techniką rozwijania głębokiego związku ze ścieżką, co jest warunkiem wstępnym, by uczestniczyć w głębszych i intensywniejszych sesjach praktyk. Wypełnienie ślubowań poprzez ochranianie życia, utrzymywanie tajemnicy i dyscypliny praktyki jest podstawą dla kultywownia tapah przez abhjasina.

Głębsze znaczenie pojęcia Abhjasa przynosi stałą, wewnętrzną praktykę przebywania w jaźni, w Ja Jestem, poza ciałem i umysłem. Indywidualna mantra jest pomocą w uzyskiwaniu łączności z jakimś aspektem puruszy i czymś, co pozwala naszej świadomości głęboko wniknąć samą siebie. Mantra w pierwszym stadium praktyki przywołuje jakiś aspekt puruszy i buduje w nim wibracyjny, energetyczny kanał, który stale powiększany pozwala w końcu wpłynąć naszej świadomości do wnętrza.

Kiedy my sami wpłyniemy do wnętrza, wtedy stajemy się uosobieniem aspektu, z którym pracujemy powtarzając mantrę. Wtedy budzi się jeszcze głębszy, docelowy sens abhjasy, którym jest ciągła, stała praktyka przebywania w Jaźni. Wyruszamy w tę duchową podróż do wnętrza z całą czcią, energią i miłością.

Jogina pielgrzymującego do wewnętrznej Jaźni określa się czasami jako Pariwradżaka - Pielgrzyma udającego się, by zwycięsko osiągnąć cel - wewnętrzne Słońce, Kosmiczny Ogień, czyli duchowe Źródło Energii, Pierwotny stan natury.

Abhjasa jest czynnikiem powstrzymującym myślenie i złudzenia. Praktykowanie samodyscypliny poprzez abhjasę pozwala naszej świadomości (citta) wznieść się na wyższe stopnie. Już tylko chwilowe skupienie jakie ma miejsce podczas porannej i wieczornej praktyki jest połową drogi do samadhi, najwyższego stopnia skupienia umysłu w jodze.

Wydaje się, że jest to przyczyną dla której guru polecają systematyczność i regularność sadhany. Utrzymanie regularności w sadhanie oznacza, że jesteśmy w pół drogi do samadhi, brak regularności, że dopiero co rozwijamy nasz związek ze ścieżką, by móc ujrzeć owoce pracy.

Jedno ze znaczeń słowa sadhana to "otwarcie na mądrość wiecznego życia". Tylko życie na duchowym planie jest życiem wiecznym, więc tym co robimy jest otwieranie się na ten plan. Jest to też plan mądrości. Oznacza to świadomość mądrości i życia wiecznego. Abhjasin, który osiąga taką fazę w duchowej praktyce zostaje zwykle inicjowany lub wyświęcony jako aczaria, wysłannik Zakonu Laja pierwszego kręgu i staje się istotą przynależną do Zakonu Swami zrzeszającego wszystkich widzialnych i niewidzialnych Guru, czyli nauczycieli światłości. Sad-Guru to formalny tytuł najbardziej zewnętrznego kręgu Mistrzów - Nauczycieli Laja Jogi.

Mądrość płynąca za duchowych planów i świadomość wieczności własnej istoty są elementarną podstawą, która pozwala uczniom Laja Jogi stać się Nauczycielami. Świadomość Sad-Guru zogniskowana jest w anahacie, w tej części serca, która jest niedotykalną tajemną komnatą. Sprawy względnego życia nie dotykają tej głębokości serca. Oznacza to, że Guru jest w świecie, ale żyje ponad światem, że jest na świecie, ale do niego nie należy. Oznacza to stan istnienia wolny od ziemskich związań.

Rozwój świadomości Sad-Guru polega na rozpoznawaniu Boga wewnątrz serca jako mieszkającego w tym sercu Nauczyciela i Przewodnika. W tej boskiej, Pierwotnej Naturze odkrywana jest rzeczywistość wszechświata. Aczariowie Zakonu Laja polecają potężnie działającą mantrę OM GURU, która buduje łączność z wewnętrzną istotą z Sad-Guru w sercu. Anahata jest punktem zogniskowania wibracji tej mantry.

Sadhana ta jest pomocą, abyśmy mogli wezwać Iśwarę, Najwyższą Boskość wewnątrz naszych serc. OM GURU znaczy Moc Tego, który Wyprowadza z ciemności. Któż inny jak nie sama Światłość jest tym co rozprasza ciemność? Światłość to istota Wewnętrznego Przewodnika czy Nauczyciela. W szczególności Sad-Guru jest uczniem Tajemnej Komnaty własnego serca. Zewnętrznie tym wzywanym Guru jest Śiwa, jako ojciec i patriarcha czy głowa Zakonu.

Ostatecznym Guru nauczającym jogę jest Śiwa – jej Mistrz i Twórca zarazem. Uzyskanie wewnętrznej łączności z Guru oznacza zewnętrzną łączność z aczariami Zakonu, a w końcu i z samym Śiwą. Wibracja Śiwa Om jest głębszą formą do pracy bardziej zainspirowanych abhjasinów Zakonu.

Samadhi, czyli "zatopienie" lub "zanurzenie" w świetle uzyskuje się przez skierowanie płomienia uwagi do Iśwary, czyli do Boga. Małe Ja natęża całą świadomość i kieruje się do Wielkiego, Kosmicznego Ja. Tylko całkowite zanurzenie w świetle Puruszy, czyli Brahmana pozwala osiągnąć i utrzymać strumień płynącej boskości.

Kiedy osiągamy samadhi, wtedy kosmiczne boskie życie ogarnia i przenika ludzkie życie. Samooddanie wobec Sad-Guru jest najlepszym sposobem roztopienia małego Ja w kosmicznej Jaźni. Joga nazywa to samooddanie terminem IŚWARA-PRANIDHANA, czyli poddanie siebie woli Najwyższej Istoty.

Ścieżka duchowa jest wąską ścieżką. Możemy powiedzieć, że jest traktem wiodącym dokładnie pomiędzy skrajnościami. Jesteśmy zanurzeni w jednej czystej energii, poza wszelkimi dualizmami. Jesteśmy pomiędzy smutkiem i radością, pomiędzy euforią i depresją, pomiędzy stanem nienawiści i namiętnego afektu. Dlatego praktykujący ścieżkę znajdują się poza zasięgiem wpływu światowych sił, choć mogą w pełni żyć w tym świecie.

Środkowa droga w oddaniu oznacza, że z jednej strony idziemy za głosem boskiej, duchowej intuicji płynącym z głębin naszego serca, a z drugiej strony podążamy z oddaniem za wskazaniami Guru Zakonu, przez których mówi do nas ten sam głos. Łączność z Guru wewnątrz naszego serca odzwierciedla się w łączności z Guru na zewnątrz nas. Podobnie też jest z poddaniem.

Swadhjaja jest trzecim potrzebnym krokiem przybliżającym abhjasinów do bardziej wewnętrznych kręgów uczniowskich Laja Jogi. Poznawanie siebie lub poznawanie światła Jaźni jest właśnie tym trzecim krokiem oprócz tapah i iśwarapranidhany.

Kiedy sadhaka lub abhjasin poczynią wystarczającą pracę w tych trzech aspektach poprzez swoją praktykę duchową, wtedy mogą zostać włączeni do kręgów KRIJAŚAKTIPATU i stać się Krijajoginami Zakonu Laja. Wyższe szczeble rozwoju w Laja Jodze związane są oczywiście z kultywowaniem BHUTADŻAJA JOGI i postępami na ścieżce opanowania energii żywiołów. Kresem tej jogi jest ośrodek gardła, a ostateczna pomoc przychodzi od Mistrza Śiwy, który kieruje swój aspekt energii przez ten ośrodek. Energia Śiwy jest energią anihilującą małe, fałszywe "ja". Przychodzi to przez rozpuszczenie ciemności i złudzeń w świetle kosmicznego eteru. Energia Śiwy, nazywanego też Jahwe lub Jehową jest energią, która doprowadza nas do mistycznej śmierci. Dopiero potem przychodzi całkowite odrodzenie czy zmartwychwstanie naszej istoty. Anihilacja fałszywej jaźni, do której prowadzi cały trening oczyszczania, jest warunkiem wstępnym duchowego przebudzenia, w którym zostajemy na nowo zrodzeni z Boga.

Regularne powtarzanie ślubowań jest praktyką umysłu, który po pewnym czasie tak zintegruje się z nimi, iż będą normalną częścią naszego życia. Dlatego abhjasini mają potężną pomoc i jednocześnie błogosławieństwo linii przekazu, które przyśpiesza praktykę. Ślubowanie zachowania praktyki indywidualnej w milczeniu dodatkowo wzmacnia jej wewnętrzne działanie.

Purusza to inaczej nasza prawdziwa Jaźń, Ja Jestem. Medytacja z Om Guru doprowadza nas do skupienia w tej wewnętrznej Jaźni. Ma to miejsce poza ciałem i poza umysłem. Skupienie na Jestem przeprowadza nas do doświadczania prawdziwego światła czystej świadomości. Om Guru oznacza podjęcie ścieżki uczniostwa i aspiracji wzwyż, dla tych którzy pragną tego, jest bowiem realną rozkoszą i szczęśliwością.

Wibrację OM, gdzie O składa się ze zlewania dźwięków A i U umieszczamy w sercu tak, aby miejsce tego czakramu pod mostkiem, wewnątrz klatki piersiowej, drżało wymawianą wibracją. Dźwięk Om joga nazywa Pranawą, czyli Odwiecznym Słowem, a także określa go mianem Anahatam Nadam, czyli Dźwiękiem dźwięku. Jest to wewnętrzny dźwięk, kosmiczna muzyka ciszy i wewnętrzny głos zarazem. OM określane jest też jako Jestem, które wyraża sam Bóg.

Praktyka wibracji A-U-M w ośrodku anahata jest wstępnym budzeniem kwiatu serca, aby móc zatopić się później w białosrebrzystym świetle Puruszy. Wszyscy sadhaka pracują z wizją kwiatu w ośrodku serca o trzech barwnych płatkach: niebieskim z wibracją A, żółtym z dźwiękiem U i czerwonym złączonym z M. Centrum kwiatu pozostaje białym jakby zwiniętym wewnętrznym pąkiem.

Abhjasini pracują z dźwiękiem Pranawy jako częścią podstawową mantry wskazującą na wybrany aspekt duchowy całokształtu boskości, czyli Puruszy. Podobny charakter ma wibracja OM GURU, gdzie wewnętrzny Przewodnik czy Nauczyciel jest zlecanym dla wszystkich aspektem pracy.

Materiał medytacyjny dla sadhaka jest zawarty w kursie: "Laja Joga - Sadhana" i podzielony na lekcje. Praktyki, które otrzymują abhjasini przekazywane są w czasie dharśan, czyli osobistych widzeń z Aćarją Zakonu Laja.

Abhjasa pozwala rozpoznać wewnętrznego Guru jako Śiwę przychodzącego w wewnętrznej wizji lub formę jednego z jego bliższych uczniów jak chociażby Morję, Patańdźalego czy Parwati.

Tarakam - intuicyjna wiedza Wyższej Jaźni, wyzwalająca z narodzin i śmierci, ze zmartwień, cierpień i niedogodności. Jest to wiedza transcendentalna. Jest to kierunek pracy abhjasy, podróż polegająca na przenoszeniu na drugi brzeg przez poznanie Puruszy (Jestem). Rozwijanie serca doprowadza do intuicji czy wglądu. Rozwijanie intuicji prowadzi do stanu Tarakam, aż w końcu jogin osiąga całkowite wyzwolenie - Kaiwalja.

Niech Moc Surya Guru spocznie na Tobie! Hum!

Himalaya Swami